you make me feel

Heyyy selam blog =)

Of kaç gündür yazamıyorum sana. Sakarya'ya gittim, anneannem ve teyzemlerle güpgüzel zamanlar geçirdim. Süper oldu hava değişimi. Artık her fırsatını bulduğumda giderim ben oraya =)  Yeni bir kafe açılmış oraya, bayıldım bayyyıldım!!! Burada olsa sık sık gider kitap okurdum orada kesin.

Bugün yine stüdyomuz vardı. Haftaiçi olduğu için basımla gitmek zorunda kaldım işe tabi ki. Çok ağır bu meret yahu, elim kolum kopuyor taşırken. Eskiden sevgililerim taşırdı hep :D  Bu seferki performansımız daha iyiceydi ama bu grupla olacak gibi değil bence ki sadece ben böyle düşünmüyormuşum. Burak ve Gürkan çıkışta yine bira içmeye çağırdılar ama reddettim. Beraber yürürken dediler ki, biz başka bir şekilde değerlendirelim diyoruz Duygu ne dersin? Olabilir bana uyar dedim ben de. Başarabileceğimize inandığımız bir grubumuz olursa daha istekle çalışırız sonuçta.

Son zamanlarda birisiyle sık sık Facebook'tan mesajlaşıyoruz. Doğumgünümde duvarıma kutlama mesajı bırakmıştı, o günden beri de özelden mesajlaşıyoruz her gün. Eskiden tanıdığım birisiydi ama hiç konuşmamıştık doğru düzgün. Sevdik galiba birbirimizin muhabbetini ki, her gün her gün devam ediyor konuşmamız çok güzel di mi =)

Bu sabah işe giderken her zamanki pantolonlarımdan birini geçirmiştim yine. Sonra aynaya bi baktım ki, gerçekten berbat duruyorlar artık üzerimde. Komik yani! Sanki başkasının küçüklenlerini giyiyorum ama bana da büyük geliyorlar gibi. İçine giremediğim ve gardrobumda sinsice bekleyen pantolonlarım vardı, bi deneyeyim ya belki de girebilirim içlerine dedim. İlk denememde bingooo =)  Başardım valla bloğum! Artık eski daralan kıyafetlerimin içine özgürce, hiçbir zorlama olmadan rahat rahat girebiliyorum :D

Çok sevdiğim bir arkadaşım var. Son zamanlarda çok zor anlar geçiriyor. Benim de "zamanında" atlatamadığım bazı duyguları aynen o da yaşıyor şu sıralar. Ona yardım etmeyi deli gibi istiyorum. Sanki elimi onun içindeki o karanlığa soksam, içindeki o kara bulutları alabilecekmişim gibi geliyor. Ben nasıl atlattım hep anlatıyorum ona ama, tabi ki buna hazır olmadan başarılacak şeyler de değil bunlar. Kendini hazırlıyor o da ama çabucak sonuca ulaşmak istiyor haliyle. Ben de öyleydim çünkü içini yiyip bitiriyor o duygular insanın. Bir an önce kurtulup içinde güneşler açtırmak istiyor insan. Bugün bana yardım et Duygu dedi! Düşündüm kaldım. Ben de yardım isterdim hep en yakın arkadaşlarımda çünkü o zamanlar. Ama nafile tabi ki o yardımlar da... Onunla çok çılgınca birşeyler yapmamız lazım. Büyük bi manyaklık olmalı bu ama ne bilemiyorum!!! Belki birden bire aklıma parlak bi fikir gelir ha?